Locket: ખોવાયેલું લોકેટ
Locket: એમેલિયા હેરિસ જૂના થાંભલાના કિનારે ઉભી હતી, પવન તેના વાળને ખેંચી રહ્યો હતો કારણ કે તેણીએ મુરે તળાવના અદલાબદલી પાણી પર જોયું. ડૂબતો સૂર્ય ક્ષિતિજ પર ગરમ પરંતુ, સોનેરી ચમક ફેંકતો હતો, પરંતુ એમેલિયાના વિચારો શાંત હતા. તેના હાથમાં, તેણીએ તેની દાદીનો ઝાંખો ફોટોગ્રાફ પકડ્યો હતો, જેનું એક વર્ષ પહેલા અવસાન થયું હતું. તેણીના ગળામાં, તેણીએ એક લોકેટ પહેર્યું હતું, તે જ લોકેટ તેણીની દાદીએ જ્યાં સુધી તેણીને યાદ હતી ત્યાં સુધી પહેર્યું હતું.
આ લોકેટ એક પ્રિય કૌટુંબિક વારસો હતો, જે પેઢીઓથી પસાર થતો હતો. તેમાં તેમના પરદાદા-દાદીના લગ્નના દિવસે એક નાનું, સેપિયા-ટોનનું ચિત્ર અને તેમના દાદીના વાળનું તાળું હતું. એમેલિયાનું તેની પ્રિય દાદી સાથેનું તે છેલ્લું મૂર્ત જોડાણ હતું, અને તે આરામ અને સાતત્યની લાગણી અનુભવીને તે દરરોજ પહેરતી હતી.
જોકે આજે એમેલિયા બેચેની અનુભવતી હતી. તેણીને લોકેટની રહસ્યમય ઉત્પત્તિ અને તેની સાથેની દંતકથા વિશે તેણીની દાદી કહેતી વાર્તાઓ યાદ હતી: જો લોકેટ ક્યારેય ખોવાઈ જાય, તો તે તેના હકદાર માલિકને જ્યારે તેની સૌથી વધુ જરૂર હોય ત્યારે તેનો માર્ગ શોધી કાઢશે. એમેલિયાએ હંમેશા વાર્તાને કાલ્પનિક વાર્તા તરીકે ફગાવી દીધી હતી, જે વાસ્તવિકતામાં કોઈ આધાર વિનાની પારિવારિક લોકકથાઓનો એક ભાગ છે.
જ્યારે તેણી રેલિંગ પર ઝૂકી ગઈ, વિચારોમાં ખોવાઈ ગઈ, ત્યારે લોકેટની સાંકળ તેના ગળામાંથી સરકી ગઈ, અને તે પ્રતિક્રિયા આપે તે પહેલાં, તે નરમ સ્પ્લેશ સાથે તળાવમાં પડી. તેણીને ગભરાટ ભર્યો કારણ કે તેણીએ તેને ધૂંધળા ઊંડાણોમાં ડૂબતો જોયો. તેણીએ બૂમ પાડી, ખોવાયેલી વંશપરંપરા માટે નિરર્થક પહોંચ્યું, પરંતુ તે ખૂબ મોડું થઈ ગયું હતું. લોકેટ જતું રહ્યું.
બરબાદ, એમેલિયા તેના ઘૂંટણ સુધી ડૂબી ગઈ, તેના ચહેરા પરથી આંસુ વહી રહ્યા હતા. તેણીની ખોટનો ભાર તેના હૃદય પર ભારે સ્થાયી થયો. તેણીએ માત્ર દાગીનાનો એક અમૂલ્ય ટુકડો જ ગુમાવ્યો ન હતો પણ તેના પરિવારના ઇતિહાસની એક પ્રિય કડી પણ ગુમાવી હતી. તેણીએ ખાલીપણાની ગહન લાગણી અનુભવી, જાણે તેણીનો એક ભાગ ફાટી ગયો હોય.
દિવસો અઠવાડિયામાં ફેરવાયા, અને નુકસાનની પીડા ઓછી થઈ નહીં. એમેલિયાએ આગળ વધવાનો પ્રયાસ કર્યો, પરંતુ લોકેટની ગેરહાજરી તેના દાદીના મૃત્યુની સતત યાદ અપાવે છે અને તેણે ગુમાવી ન શકાય તેવું જોડાણ હતું. તેણીએ પિયર પર કલાકો ગાળ્યા, પાણીમાં જોતા, ચમત્કારની આશામાં, પરંતુ તળાવ શાંત અને ઉદાસીન રહ્યું.
એક સાંજે, લોકેટ ખોવાઈ ગયાના એક વર્ષ પછી, એમેલિયા તળાવના કિનારે ચાલી રહી હતી ત્યારે તેણે જોયું કે એક નાની, વૃદ્ધ સ્ત્રી માછલી પકડવાની જાળ સાથે સંઘર્ષ કરી રહી છે. સ્ત્રી નાજુક દેખાતી હતી, પરંતુ તેની આંખમાં એક નિશ્ચિત ચમક હતી. એમેલિયા પાસે આવી અને તેને મદદની ઓફર કરી.
“આભાર, પ્રિય,” સ્ત્રીએ ગરમ સ્મિત સાથે કહ્યું. “હું માર્ગારેટ છું, માર્ગ દ્વારા.”
“હું એમેલિયા છું,” તેણીએ હસતાં હસતાં જવાબ આપ્યો. “તમે શેના માટે માછીમારી કરો છો?”
“ઓહ, ફક્ત કંઈક રસપ્રદ પકડવાની આશામાં,” માર્ગારેટે કહ્યું, તેની આંખો તોફાની સાથે ચમકતી હતી. “તમે ક્યારેય જાણતા નથી કે તળાવ શું છોડી શકે છે.”
જેમ જેમ તેઓ સાથે કામ કરતા હતા, એમેલિયાએ માર્ગારેટ સાથે તેના ખોવાયેલા લોકેટની વાર્તા અને તેની દાદી કહેતી દંતકથા શેર કરતી જોવા મળી. માર્ગારેટ ધ્યાનપૂર્વક સાંભળતી હતી, વિચારપૂર્વક માથું હલાવતી હતી.
“કેટલીકવાર, વસ્તુઓ સૌથી અણધારી રીતે અમારી પાસે પાછા ફરે છે,” માર્ગારેટે કહ્યું. “વિશ્વાસ રાખો, એમેલિયા.”
થોડા સમય પછી, તેઓ જાળ ખેંચવામાં સફળ થયા, અને એમેલિયાના આશ્ચર્ય માટે, ગંઠાયેલ થ્રેડો વચ્ચે સોનાની ચમક હતી. ધ્રૂજતા હાથે, તેણી અંદર પહોંચી અને કાદવથી ઢંકાયેલું લોકેટ બહાર કાઢ્યું, પણ અસંદિગ્ધ રીતે તેનું. તેણીનું હૃદય અવિશ્વાસ અને આનંદથી ધબકતું હતું.
“કેવી રીતે… તને કેવી રીતે ખબર પડી?” એમેલિયા સ્તબ્ધ થઈ ગઈ, પહોળી આંખોથી માર્ગારેટ તરફ જોઈ રહી.
આ પણ વાંચો:- Ganesh Chaturthi-2024: આપણા સહુનાં લાડલા ગણપતિ બાપ્પા વાજતે ગાજતે પધાર્યા
માર્ગારેટ ભેદી રીતે હસ્યો. “હું આ તળાવ પાસે ઘણા વર્ષોથી રહું છું, અને મેં તેને ઘણી ખોવાયેલી વસ્તુઓ પાછી આપતા જોયા છે. તમારી દાદીનું લોકેટ તમારી પાસે પાછા આવવાનો હતો, જેમ કે દંતકથાએ કહ્યું હતું.”
એમેલિયાએ લોકેટ સાફ કર્યું અને તેને નજીકથી પકડી રાખ્યું, રાહત અને આભારની લાગણી અનુભવી. તેણીને સમજાયું કે તેણીની દાદીની વાર્તાઓ માત્ર વાર્તાઓ કરતાં વધુ હતી – તેઓ વિશ્વાસ, આશા અને કુટુંબના કાયમી બંધન વિશે ઊંડું સત્ય ધરાવે છે.
તે દિવસથી, એમેલિયાએ નવી પ્રશંસા સાથે લૉકેટ પહેર્યું હતું, એ જાણીને કે જ્યારે કોઈ કિંમતી વસ્તુ ખોવાઈ જાય છે, ત્યારે પણ તેને પરત કરવાની તક હંમેશા રહે છે. લોકેટની દંતકથા સાચી પડી હતી, તેણીને યાદ અપાવતી હતી કે કેટલીકવાર, ચમત્કારો થાય છે, અને ખોવાયેલી વસ્તુઓ જ્યારે આપણને તેની સૌથી વધુ જરૂર હોય ત્યારે તેનો માર્ગ શોધી શકે છે.
